VERU, a VERSUM

VERU, a VERSUM

quia toties in gyrum vertitut, quod eriam Germani in suo vocabulo Bratenwender notant, Christ. Becmannus, Orig. L. L. p. 1128. Instrumentum coquinarium e ferro est, ὀβελὸς Graecis, cuius crebra apud Homerum mentio, ubi de

Heroum Tactificiis conviviisque. Cuiusmodi Veru unum, unum que ahenum, quod in suppellectile haberet Epaminondas, inter admirandae abstinentiae exempla reponitur Frontino, l. 4. c. 3. At ligneum veru, in assaudo olim agno Paschali (e ligno mali Punicae quidam volunt) adhibitum, occurrit apud Maimonidem, de Paschate, c. 8. sect. 10. Cum eum assant, a medio ore usque ad pudenda transfigunt eum veru ligneô et subiectô igne in medio furno suspendunt: cuius ritus vestigia hodieque in quadam Tartarorum horda superesse alibi diximus. Iustinus vir sanctus, et rerum Iudaicarum peritissimus, duo verua in modum crucis adhibita, et unum ab infimis partibus ad caput usque adactum, alternm ad interscapilium, cui appenderentur agni manus seu pedes anteriores, refert Dial. cum Tryphon. quô Christum in cruce pendentem utcumque fuisse praefiguratum, ait Sam. Bochartus, Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 50. Sed et ab innocenti hoc usu ad cruciandos homines translatum id Instrumenti, memoratur Polydoro Virgil. Histor. Anglic. l. 18. ubi Eduardum II. Angliae Regem ab Isabella uxore in vincula coniectum, veru ignitô per anum adactô periisse, tradit. Vide quoque supra, voce Obelus, et de investitura cum Veru, suô locô. In veter. Inscr. p. 61. HAEC AREA INTRA DEFINITIONEM CIPPORUM CLAUSA VERUBUS, vox stipitem notat, instar subulae praeacutum, Car. du Fresne, Glossar. Hinc Verutum, teli genus, de quo dicemus infra.